Het was achteraf bekeken het slechtst denkbare moment, de bezorging van de vitrine bij de toen nog maagdelijke zaak. We waren niet thuis, zaten in Berlijn. De vitrine paste niet door de voordeur.
We hadden hem opgepikt op een veiling in een rommelig hoekje van een winkelcentrum in Eindhoven. Een veiling van allerlei hopeloos horecameubilair zoals vettig bestek, onbreekbaar glaswerk en zowaar ook een Pipo-kar. Omdat mijn partner van dat fenomeen nog nooit had gehoord, was enige uitleg nodig. Een bekend verschijnsel op camping Bakkum waar huisjes in de winter werden opgeslagen. Maar wat zou een onderneming in de binnenstad van Amsterdam met een rijdende bouwkeet moeten?
We vroegen de veilingmeesters bepaalde apparaten in te schakelen, want wat heb je aan een niet werkende vriezer? Na een half uur werd ik moedeloos van die ongekende rotzooi en zeeg neer op de stripstoel van designer Gijs Bakker, nota bene. Ja, rijp en groen was bijeengeraapt op deze veiling in die half duistere hal.
De voorkeur leek uit te gaan naar een kolossale vriezer, waarvan ik onmiddellijk het gevoel had dat die nergens in de winkel zou kunnen passen. Hooguit horizontaal in plaats van verticaal. Ook een langwerpige koelvitrine leek me aan de forse kant. Ruilen van gekochte veilinggoederen was niet aan de orde. De curator wilde immers zo snel mogelijk de faillissementskosten voldoen.
De keus viel op een tweeeneenhalve meter lange uitstalkast en een zogeheten gebakvitrine met klepjes waar zowel de klant als de verkoper zijn waar uit kon halen. Hoe dit naar Amsterdam te vervoeren? Daar bestaat een klein netwerk voor van transportbedrijfjes die gespecialiseerd zijn in spullen van veilinghuizen.
Maandagochtend ging de telefoon: we staan voor de deur. We waren nog maar net uit het hotelbed in Berlijn gestapt. Dat was niet de afspraak. Het meubilair zou een dag later bezorgd worden. Nadat de eerste paniek was weggebd - je kunt zo’n gevaarte moeilijk op de stoep laten - kreeg ik een ingeving. Laten we onze vaste aannemer, tevens buurman, vragen of hij een oplossing weet.
Terwijl we die middag de vliegtuigtrap bestegen, terug naar Amsterdam, kwam het verlossende telefoontje. De aannemer had de vitrine op een aanhangwagen geladen en in zijn werkplaats gedemonteerd. Vervolgens kwam het geval in segmenten terug in de winkel: nu paste hij wel door de voordeur. Hadden we maar geen winkel moeten kopen die niet berekend is op de verkoop van levensmiddelen. Een rek met kleding was een stuk eenvoudiger geweest. De enorme vriezer van twee meter hoog daarentegen bleek onmogelijk voor de aangewezen plek in het souterrain