top of page
Foto van schrijverBAYU

Toko and me

Het gebed.

Gasten. Klanten. Liever heb ik het over gasten. Ze komen de winkel binnen, genood en ongenood. Maar nee kun je niet zeggen want ook de meest haveloze kan rijk zijn of een intellectueel voor mijn part. Wat ze gemeen hebben is trek. Honger bestaat niet, gezonde trek wel. En er is nog meer trek: in een praatje, in iets wat ze bindt met het aanbod. Halal staat er miniem op de menukaart, wat voor sommigen de drempel omlaag brengt, hoewel ze voor de zekerheid nog eens informeren of het klopt. Voedsel is kennelijk een soort paspoort naar een ander land, een ander gemeenschap, en ja een bindmiddel.

Het echtpaar dat op een woensdagmiddag binnenkwam, vroeg die informatie ook. Gesluierd was ze niet, of liever gezegd, het haar losjes bedekt, terwijl haar echtgenoot wat rimpeliger en serieuzer dan haar zwijgend aan de tafel ging zitten. Ik kon hun nationaliteit niet raden maar ze bleken van origine uit Kashmir te komen. Ze woonden nu al enkele decennia in Engeland.

De toko is al een jaar open schat ik, aan een van de geliefdste straten van Amsterdam, en de wereld komt binnen tot mijn verbazing. De wereld met dieetwensen, met glutenvrije eisen, lactosevrij maar ook met rastahaar of met wortels in de binnenlanden van Sulawesi. Nepal, Brazilie, Nieuw-Zeeland, Slowenie, ze zijn allemaal langs geweest. Nu dit echtpaar uit Kashmir, Londen.

Ik zit te werken in mijn kantoor totdat mijn partner iets onverstaanbaars door de patio roept. Mijn kantoor is afgescheiden van winkel en woonhuis. Kan meneer bidden in mijn kantoor, annex logeerkamer? Het is het niet soort vragen dat je elke dag bereikt. Hoe? Omdat mijn partner moslim is, is het bezit van een gebedskleed niet het probleem, het is eerder het gewetensconflict dat ontstaat voor een ongelovige als ik. Moeten we moslims ruimte bieden in het persoonlijk domein en blijft er nog iets over van onze privacy? Stel nu dat er meer klanten/gasten langs komen en zo een vrijplaats zoeken?

Pragmatisme en improvisatie overheersen. Hoe lang duurt dat gebed? Tien minuten. Ok dat onderbreekt mijn werk op mijn computer niet al te zeer. Moet kunnen. Als ik naar de toko wandel, zit mevrouw geduldig te wachten. Zij hoeft niet. Zo geruisloos als ze zijn binnengekomen, zijn ze weer verdwenen. Alsof Allah even is komen langs zweven en we het niet hebben opgemerkt.

54 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Kiss my flower

Food, art and private dining zo staat het op de etalage en zo wilden we er ook invulling aan geven. Elk onderdeel kent zijn eigen...

De vitrine

Het was achteraf bekeken het slechtst denkbare moment, de bezorging van de vitrine bij de toen nog maagdelijke zaak. We waren niet thuis,...

Comments


bottom of page